کد مطلب:174270 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:302
5- سکونت در بهشت
امام باقر (ع) فرمود: «هر مؤمنی كه در سوگ حسین (ع) اشك دیده ریزد، به حدی كه بر گونه اش جاری گردد، خداوند او را سالیان سال در غرفه های بهشت مسكن می دهد» . 90
و نیز امام صادق (ع) فرمود: «هر كس درباره حسین (ع) شعری بخواند و گریه نماید و یك نفر را بگریاند، بهشت برای هر دوی آنها نوشته می شود . كسی كه حسین (ع) نزد او ذكر شود و از چشمش به مقدار بال مگسی اشك آید، اجر او نزد خداست و برای او جز به بهشت راضی نخواهد شد» .91
و نیز فرمود: «هر كس كه در عزای حسین (ع) بگرید یا دیگری را بگریاند و یا آنكه خود را به حالت گریه و عزا درآورد ، بهشت بر او واجب می شود» 92.
6- شفا یافتن
یكی دیگر از آثار و بركات مجالس عزاداری حضرت سید الشهدا (ع) شفا گرفتن است . به طوری كه بارها دیده ایم و شنیده ایم كه بعضی از عزاداران و گریه كنندگان بر حسین (ع) شفا گرفته اند.
نقل است كه مرجع بزرگ شیعه مرحوم آیة الله العظمی بروجردی در سن نود سالگی دارای چشمانی سالم بودند كه بدون عینك خطوط ریز را هم می خواندند و می فرمودند: این نعمت را مرهون وجود مبارك حضرت ابی عبدالله الحسین (ع) هستم : و قضیه را چنین نقل می فرمودند:
در یكی از سالها در بروجرد بودم، به چشم درد عجیبی مبتلا شدم كه بسیار مرا نگران ساخته بود . معالجه پزشكان فایده ای نكرد و درد چشم هر روز بیشتر و ناراحتی من افزونتر می گردید، تااینكه ایام محرم شد. در ایام محرم آیة الله فقید ، دهه اول را روضه داشتند و دسته های مختلف هم در این عزاداری شركت می كردند . یكی از دسته هایی كه روز عاشورا به خانه آقا وارد شده بود، «هیئت گِلگیرها» است كه نوعاً سادات و اهل علم و محترمین هستند، در حالی كه هر یك حوله سفیدی به كمر بسته اند، سر و سینه خود را گل آلود كرده و بطور بسیار رقت بار و مهیج و در عین حال با سوز و گداز فراوان و ذكری جانسوز آن روز را تا ظهر عزاداری می كنند . آقا فرمودند:
«هنگامی كه این دسته به خانه من آمدند و وضع مجلس با ورود این هیئت هیجان عجیبی به خود گرفته بود من هم در گوشه ای نشسته و آهسته آهسته اشك می ریختم و در این بین هم مقداری گل از روی پای یكی از همین افراد گلگیر برداشته و بر روی چشمهای ملتهب و ناراحتم كشیدم، و به بركت همین توسل، چشمانم خوب شد و امروز علاوه بر اینكه متبلا به درد چشم نشدم، از نعمت بینایی كامل برخوردارم، و به بركت حضرت امام حسین (ع) احتیاج به عینك هم ندارم». با اینكه همه قوای جسمانی ایشان تحلیل رفته بود با این وجود تا آخرین ساعات زندگانی از بینایی كامل برخوردار بودند.
و نیز امام صادق (ع) فرمود: «هر كس درباره حسین (ع) شعری بخواند و گریه نماید و یك نفر را بگریاند، بهشت برای هر دوی آنها نوشته می شود . كسی كه حسین (ع) نزد او ذكر شود و از چشمش به مقدار بال مگسی اشك آید، اجر او نزد خداست و برای او جز به بهشت راضی نخواهد شد» .91
و نیز فرمود: «هر كس كه در عزای حسین (ع) بگرید یا دیگری را بگریاند و یا آنكه خود را به حالت گریه و عزا درآورد ، بهشت بر او واجب می شود» 92.
6- شفا یافتن
یكی دیگر از آثار و بركات مجالس عزاداری حضرت سید الشهدا (ع) شفا گرفتن است . به طوری كه بارها دیده ایم و شنیده ایم كه بعضی از عزاداران و گریه كنندگان بر حسین (ع) شفا گرفته اند.
نقل است كه مرجع بزرگ شیعه مرحوم آیة الله العظمی بروجردی در سن نود سالگی دارای چشمانی سالم بودند كه بدون عینك خطوط ریز را هم می خواندند و می فرمودند: این نعمت را مرهون وجود مبارك حضرت ابی عبدالله الحسین (ع) هستم : و قضیه را چنین نقل می فرمودند:
در یكی از سالها در بروجرد بودم، به چشم درد عجیبی مبتلا شدم كه بسیار مرا نگران ساخته بود . معالجه پزشكان فایده ای نكرد و درد چشم هر روز بیشتر و ناراحتی من افزونتر می گردید، تااینكه ایام محرم شد. در ایام محرم آیة الله فقید ، دهه اول را روضه داشتند و دسته های مختلف هم در این عزاداری شركت می كردند . یكی از دسته هایی كه روز عاشورا به خانه آقا وارد شده بود، «هیئت گِلگیرها» است كه نوعاً سادات و اهل علم و محترمین هستند، در حالی كه هر یك حوله سفیدی به كمر بسته اند، سر و سینه خود را گل آلود كرده و بطور بسیار رقت بار و مهیج و در عین حال با سوز و گداز فراوان و ذكری جانسوز آن روز را تا ظهر عزاداری می كنند . آقا فرمودند:
«هنگامی كه این دسته به خانه من آمدند و وضع مجلس با ورود این هیئت هیجان عجیبی به خود گرفته بود من هم در گوشه ای نشسته و آهسته آهسته اشك می ریختم و در این بین هم مقداری گل از روی پای یكی از همین افراد گلگیر برداشته و بر روی چشمهای ملتهب و ناراحتم كشیدم، و به بركت همین توسل، چشمانم خوب شد و امروز علاوه بر اینكه متبلا به درد چشم نشدم، از نعمت بینایی كامل برخوردارم، و به بركت حضرت امام حسین (ع) احتیاج به عینك هم ندارم». با اینكه همه قوای جسمانی ایشان تحلیل رفته بود با این وجود تا آخرین ساعات زندگانی از بینایی كامل برخوردار بودند.